Toewijding. Een keuze voorbij flow en discipline

Toewijding betekent voelen wat klopt voor jou, en daar trouw aan blijven. Ook wanneer dat ongemakkelijk is. Ook wanneer het spanning geeft. Ook wanneer het vraagt om keuzes die niet de makkelijkste zijn. En zelfs ogenschijnlijk 'niet goed voelen'.

Het is geen hardheid en geen strengheid. Het is ook geen toegeven aan elke emotie. Het is de bereidheid om eerlijk te zijn naar jezelf, en om daarnaar te handelen.

Toewijding vraagt volwassenheid. Het vraagt dat je je niet laat gijzelen door emoties, omstandigheden of stemmingen. Niet omdat die er niet mogen zijn, maar omdat ze niet het stuur hoeven te hebben.

Toewijding is iets anders dan jezelf iets opleggen. Het is geen innerlijke zweep. Het is een innerlijke afspraak, commitment naar wat je wezenlijk wilt. Een 'ja' dat je uitspreekt naar jezelf en dat je serieus neemt.

Daarin zit een groot verschil. Moeten komt vaak voort uit overtuigingen. Morele en maatschappelijke dogma's van hoe je zou moeten zijn of handelen. Toewijding komt voort uit innerlijke weisheid en zelfrespect.

Zacht zijn voor jezelf is belangrijk. Voor veel mensen zelfs noodzakelijk en een te ontwikkelen kracht. Zeker voor wie lange tijd over eigen grenzen is gegaan, zichzelf heeft aangepast of heeft geleerd om altijd door te zetten.

Zachtheid kan helend zijn. Reguleren. Verzachten. Overgave. Terugbrengen in contact met het lichaam en met voelen.

En toch is er een schaduw die zelden benoemd wordt.

Zacht zijn voor jezelf is niet altijd zuiver. Soms is zachtheid een vermomming. Een excuus om niet te hoeven kijken. Om niet te hoeven kiezen. Om ongemak uit de weg te gaan. Om iets niet aan te gaan wat eigenlijk wel klopt.

Scrollend op de bank hangen kan echte ontspanning zijn. Maar het kan ook verstoppen zijn. Verlammen. Uitstellen. Een manier om focus, richting of verantwoordelijkheid te vermijden.

Het verschil zit niet in het gedrag, maar in de innerlijke beweging.

Echte zachtheid brengt je dichter bij jezelf. Ze verdiept je aanwezigheid. Ze maakt je helderder. Je komt terug in je lijf, in je adem, in je kern.

Wanneer zachtheid een schuilplaats wordt, gebeurt het tegenovergestelde. Je dempt je ongemak, maar ook je richting. Je voelt minder, maar wordt ook minder levendig. Je ontkracht jezelf, vaak onbewust.

Dit is geen oordeel. Het is een uitnodiging tot eerlijkheid. De vraag is niet of je zacht bent voor jezelf. De vraag is of je aanwezig bent bij jezelf. En of je jezelf geeft wat je werkelijk nodig hebt.

Schuldgevoel wordt vaak gezien als iets wat weg moet. Iets wat niet spiritueel of niet helpend is. Maar schuldgevoel kan ook informatie dragen.

Schuldgevoel bij rust ontstaat meestal niet door de rust zelf. Het ontstaat doordat er ergens vanbinnen iets voelt dat de keuze niet helemaal zuiver was. Alsof je jezelf niet volledig gelooft.

Wanneer je zachtheid kiest op momenten waarop je eigenlijk wilt verschijnen, blijft er iets knagen. Niet omdat rust verkeerd is, maar omdat je jezelf stilzet waar je jezelf eigenlijk wilt bekrachtigen. Maar dit niet doet om welke reden dan ook.

Wat er gebeurt wanneer je net zo toegewijd bent aan je daadkracht als aan je zachtheid, is dat schuldgevoel zijn grip verliest. Dan worden beide kanten schoner.

Rust wordt echte rust, zonder onderstroom van twijfel. Actie wordt echte actie, zonder innerlijke dwang. Maar met volledige focus en aanwezigheid. Beide voelen gedragen, omdat ze voortkomen uit dezelfde toewijding.

Toewijding vraagt niet dat je emoties wegdrukt. Het vraagt dat je ze serieus neemt zonder ze het stuur te geven. Niet elke emotie vraagt om actie. Sommige emoties vragen om aanwezigheid.

Verdriet wil soms gevoeld worden, niet opgelost. Weerstand wil soms erkend worden, niet gevolgd. Vermoeidheid wil soms verzachting, en soms juist structuur.

Toewijding helpt je om dat onderscheid te leren voelen.

Veel uitstelgedrag zit niet in luiheid, maar in het niet willen Zijn in oncomfortabel zijn. De spanning van focus. De spanning van kiezen. De spanning van zichtbaar worden. De spanning van verantwoordelijkheid dragen voor je eigen leven.

'Zachtheid' kan dan een manier worden om iets uit de weg te gaan waar je geen zin in hebt. Toewijding vraagt dat je leert verdragen. Dat je blijft. Dat je aanwezig blijft bij jezelf, ook wanneer het ongemakkelijk is.

Niet als straf, maar als liefde.

Toewijding verandert je identiteit. Je wordt iemand die kiest. Iemand die blijft. Iemand op wie je kunt bouwen.

Dat is bekrachtigend, maar (en) het vraagt ook iets. Want elke echte keuze sluit iets af. Je houdt niet alles open. Je laat opties los. Je zegt nee tegen versies van jezelf die je niet langer wilt voeden.

Daar hoort rouw bij. Rouw om wat je niet meer bent. Om wat je niet meer kunt doen. Om de veiligheid van iets wat vertrouwd voelt, maar niet dienend (meer) is.

Die rouw is geen teken dat je verkeerd kiest. Het is een teken dat je iets serieus neemt. Dat je identiteit verschuift. Dat je groeit.

Zonder ruimte voor die rouw ontstaat vaak sabotage. Dan blijf je half kiezen, half verschijnen. Of erger nog, dat je in een versie van jezelf blijft, die eigenlijk vraagt om wat anders.

Toewijding is leiderschap. Niet naar anderen toe, maar naar jezelf. Het betekent dat je ja zegt en dus ook nee zegt. Dat je grenzen bewaakt. Dat je keuzes maakt zonder jezelf te tiranniseren.

Soms vraagt dat om verzachting en terugtrekking. Soms vraagt het om focus, helderheid en bekrachtiging. Beide zijn vormen van zelfliefde wanneer ze voortkomen uit waarheid.

Leiderschap betekent niet dat je altijd sterk bent. Het betekent dat je jezelf serieus neemt.

Je cyclus beïnvloedt je energie. Maar het ontheft je niet van leiderschap. Je cyclus vertelt je hoe je kunt verschijnen, niet of je verschijnt. Je cyclus is een ritme, geen aan/uit knop.

Toewijding betekent dat je je werk aanpast aan je ritme zonder je richting los te laten. Dat je jezelf niet forceert op dagen dat je lichaam om vertraging vraagt. En dat je jezelf niet laat afleiden op dagen waarop je voelt dat je kunt bouwen.

Je werkt niet op je gevoel. Je werkt met je gevoel. Je gevoel is informatie. Je richting is je keuze. Toewijding is de brug daartussen.

Toewijding bekrachtigt. Niet omdat je harder werkt, maar omdat je jezelf niet meer verlaat. Het is een pad dichter naar jezelf toe.

Het herinnert je aan de kracht en wijsheid die je al in je draagt. Aan je innerlijke leider. Aan je licht, niet als iets groots of verhevens, maar als iets zuivers.

Niet harder. Niet zachter. Maar zuiverder.

En misschien is dat wel de meest liefdevolle keuze die je kunt maken.